W KupFundusz LIVE często powtarzamy, że lepsze rezultaty osiągają inwestorzy, którzy zaczynają inwestować w bessie, niż ci skuszeni hossą, ponieważ kupują taniej. A także, że fundusze po spadkach oferowane są niejako w „promocji”, z którego to mechanizmu chętnie korzystamy w sklepach. Czy to oznacza, że każdy fundusz, który doznał bolesnej przeceny, teraz w ciągu kilku miesięcy przyniesie nam krociowe zyski? I od czego to zależy?
Kiedy strategia inwestowania w przecenione fundusze może mieć sens?
W tym odcinku KupFundusz LIVE Grzegorz Raupuk i Rafał Bogusławski wyjaśniają, jak wybierać fundusze, by zwiększyć prawdopodobieństwo (bo pewności nie ma nigdy), że wpracują one dla nas wyższy zysk.
📣 Jakie fundusze nadają się do stosowania w strategii „buy the dips” i jak je rozpoznać?
Nie każdy fundusz, który mocno stracił, równie mocno zyska na odbiciu. Zarządzający, który ma dużą swobodę podejmowania decyzji, podczas dużej zmienności rynku może zmienić strategię portfela, by zminimalizować jego ryzyko. Gdy trend się zmieni i wcześniej przecenione aktywa dałyby ponadnormatywny zysk, fundusz już tych aktywów może nie mieć i na nich nie zarobi, mimo odbicia na rynku. Dlatego istotna jest precyzyjna i konsekwentna polityka inwestycyjna ograniczająca ryzyko zarządzającego (im bardziej „ubezwłasnowolniony” zarządzający, tym większa szansa na odbicie wraz z rynkiem). Warto śledzić składy portfeli, bo jeśli zarządzający zmieni ekspozycję, żeby uniknąć dalszych strat (spodziewa się spadków), to w razie odbicia nie zarobi na nim tyle, ile można byłoby oczekiwać.
📣Cechy, jakie powinny mieć fundusze, które można rozważać pod kątem takich inwestycji.
Dlatego do strategii tej najlepiej pasują fundusze, które inwestują w jedną klasę aktywów (akcje, obligacje lub surowce) i mają zdefiniowany benchmark. Fundusze z benchmarkiem są bardziej przewidywalne.
Im fundusz jest bardziej indeksowy, tym większa szansa na zachowanie funduszu takie jak rynku, na którym inwestuje. Lepiej też, jeśli benchmarkiem jest szeroki rynek niż jedna branża, bo branża może mieć swoją specyfikę i tracić z powodów fundamentalnych.
📣 Nadaje się czy nie nadaje się do "buy the dips"? Przykłady funduszy z jednej i z drugiej strony.
Porównujemy fundusze:
Uniqa Selektywny Akcji Polskich i
PKO Akcji Rynku Polskiego na tle WIG-u. W perspektywie kilku lat lepszy wynik ma Uniqa, natomiast w perspektywie trzech miesięcy ma gorszy wynik. PKO ma strategię funduszu indeksowego, Uniqa stara się budować swoją pozycję długoterminowo i jest aktywnie zarządzana.
To porównanie pokazuje, że trudno jest pogodzić długoterminową strategię z timingiem, wymaga to odpowiedniego doświadczenia i predyspozycji mentalnych zarządzającego; inaczej łatwo się w tym pogubić.
📣 Czy fundusz stracił, bo spadał rynek, na którym fundusz jest obecny, czy może głównie z powodów zarządzającego.
Kolejne przykłady:
📣 Kiedy istnieje ryzyko, że strategia „buy the dips” może nie zadziałać:
– kiedy zarządzający ma dużą swobodę działania,
– w przypadku funduszy aktywnej alokacji,
– w przypadku funduszy multi asset, gdzie zarządzający dowolne dobiera klasy aktywów do portfela.
Są to czynniki dodatkowego ryzyka – to nie znaczy, że te fundusze na pewno nie odbiją, albo że zarządzający nie podejmie właściwej decyzji – ale takie ryzyko istnieje.
Przykłady:
- Superfund Alternatywny – ma zarabiać dzięki strategiom algorytmicznym, dobieranym w zależności od sytuacji rynkowej; z wykresu jednak widać, że były okresy, gdy z trudno zrozumiałych powodów tracił. To przykład „czarnej skrzynki”, czyli funduszu, o którym nie wiadomo, w co zainwestuje.
- Quercus Global Balanced – łagodnie rósł przez lata, aż dynamicznie stracił w pierwszej połowie 2022 roku (głównie przez zaangażowanie w długoterminowe obligacje skarbowe). Zmiana trendu na rynku obligacji nie przełożyła się jednak na adekwatne wzrosty funduszu. Prawdopodobną przyczyną takiego zachowania funduszu było zredukowanie pozycji na obligacjach, które wcześniej dynamicznie traciły.
📣 Czy polityka inwestycyjna jest konsekwentna i ogranicza „ryzyko zarządzającego”, czy może bardzo elastyczna i pozwala na eksperymenty.
Ubiegły rok był wyjątkowy, wielu zarządzających się przeliczyło, bo podchodziło do zarządzania na podstawie statystyki i zmieniało strategię w niewłaściwym momencie. Przy standardowych warunkach te strategie sprawdziłyby się, w ekstremalnych zawiodły. Dlatego fundusze benchmarkowe czy wręcz indeksowe są bezpieczniejsze w strategii „buy the dips”.
Rozpocznij dyskusję
Komentarze (0)